Protokół MPLS znalazł powszechne zastosowanie do trasowania pakietów na bazie protokołu IP. Netia MPLS stosuje się w urządzeniach sieciowych. Ma on cechy 2 warstwy modelu OSI, co oznacza jego dużą wydajność i szybkość, a jednocześnie posiada cechy 3 warstwy i tym samym jest skalowalny. To pozwala więc na lepszą organizację przepływu ruchu i poprawę jakości usług telekomunikacyjnych.

Podstawy protokołu MPLS leżą w zastąpieniu trasowania pakietów na przełączanie etykiet. Sama transmisja danych polega na tym, że na brzegu sieci bazującej na MPLS do pakietu dodawana jest etykieta z informacją. Nosi ona nazwę „label” i stanowi etykietę wejściową z punktu widzenia routera, do którego trafia. Jest ona wykorzystana jako indeks do tablicy etykiet (wewnętrznej), w której znajduje się punkt sieciowy i kolejna etykieta. Etykietę wejściową zastępuje etykieta wyjściowa, a pakiet zostaje wysłany dalej – do kolejnego punktu sieciowego. Może być nim np. kolejny router. Jeśli urządzenie nie będzie obsługiwać protokołu MPLS, etykieta zostanie skasowana.

Samo przypisanie danemu pakietowi etykiety na samym brzegu sieci odbywa się poprzez proces klasyfikacji. Pakiety mogą zostać klasyfikowane do jednej klasy (FEC), przez co są routowane tak samo. Poszczególne klasy FEC mogą być stworzone na podstawie adresów IP. Samo przyporządkowanie do klasy FEC jest zasygnalizowane innym urządzeniom (routerom) dzięki protokołowi dystrybucji etykiet. Istnieje też możliwość stworzenia stosu etykiet, a więc przyporządkowanie większej liczby etykiet jednemu pakietowi. Takie stosy są organizowane na zasadzie pierwszeństwa i kolejki LIFO (z ang. last input, first output). Oznacza to, że na początku router usuwa etykietę, która została dołączona do pakietu ostatnia. Zastosowanie takich etykiet jest powszechne na przykład w sieciach operatorskich lub w sieciach VPN.